Stichting Bando

Nederland en de Filippijnen

De ontstaansgeschiedenis: Voor het jaar 2005 had ik amper van de Filippijnen gehoord. Ja, de naam natuurlijk wel eens, maar verder was het heel erg ver weg en had ik nooit kunnen denken dat ik me zo sterk met zo'n ver land zeer sterk verbonden kon gaan voelen. Maar hoe deze 2 landen dan bij elkaar zijn gekomen is eigenlijk wel een bijzonder verhaal.

Ik had nog vrijwel nooit gehoord van de Filippijnen

Om overzichtelijk te vertellen van hoe 2 landen tot elkaar zijn gekomen is het handig om even een paar jaar terug te gaan kijken.

Derde wereld landen

Het kwam doordat ik me altijd zeer aangetrokken kon voelen tot ver gelegen gebieden. En ook natuurlijk de vele verhalen die ik hier van te horen had kunnen krijgen. Ik had gehoord over arme derde wereld landen zoals Nigeria en Nicaragua, waar vroegere huisgenoten uit mijn academietijd te Enschede al eens naar toe waren vertrokken om daar dan “ontwikkelingswerk” te gaan doen.

Daarom even een hele kleine terugblijk naar mijn studieperiode in Enschede waar ik te maken kreeg met ervaringsdeskundigen die in een derde wereld land waren geweest.

Enschede, Nigeria en Nicaragua

Ik woonde in Enschede eens op de Oldenzaalse straat. Hier woonde ik o.a. samen met Hugo de Graaf, een student van de TH Enschede en een vriendin had die ontwikkelings werk deed in Nigeria. Die vriendin die Jolanda heette, mocht ik ook leren kennen omdat ze uiteindelijk weer terug uit Nigeria kwam en ik van haar ervaringen kon vernemen. Later in een ander studentenhuis in Enschede leerde ik Coby en Bernard kennen als mijn huisgenoten. Ook zij voelden zich beiden erg aangetrokken om ontwikkelingswerk te gaan doen in een derde wereldland. Dit was dus het land Nicaragua. Bernard kwam net af van de TH, waar hij waterbouwkunde had gestudeerd en Coby was internationaal verpleegster bij het Rode Kruis. Zij had een internationale verpleegstersopleiding gevolgd in België en kon regelmatig ingezet worden in rampgebieden. Zo kan ik me herinneren dat er eens een orkaanuitbarsting in Mexico zich had voorgedaan en dat Coby op stel en sprong het huis had moeten verlaten om toe te snellen als spoedeisende hulp. Ik woonde toen dus met Coby en Bernard samen in het allermooiste huis van Enschede vond ik altijd en dat gebouw heette de Keverij. Een gebouw met een zeer bijzondere geschiedenis en ik denk dat er nog eens iemand moet komen die er nog eens een boek over gaat schrijven en misschien doe ik dat zelf nog wel eens. En dan dus over alle mensen die daar hebben gewoond en alle drama's en feestjes die zich daar konden afspelen. De duistere geschiedenis in oorlogsjaren, de Christnamutti-gekte, Francis die er altijd midden in de nacht bezoek kreeg van haar dronken vriend, de vele medestudenten die er kwamen wonen, de opvang die we als stichting de Keverij deden, de Bagwan gekte, de gezamenlijke massages, mijn voorstelling in onze grote tuin met Nino Rota muziek, de overnachting van een theatergroep die me kwam logeren, het gezonde eten, het zelf maken van producten, de vergaderingen over de voortgang, de zelfmoordverhalen die ik nog eens vernam van een oud-bewoner die toen eigenaar van café het Bolwerk was, de gekte van Maria die uiteindelijk opgenomen werd in een psychiatrische kliniek in Friesland. 2 medestudenten die een zeer grote verzamelwoede kenden en de hele zolder veranderden in een grote tentoonstellingsruimte, de wilde stappen van Jeroen en Marcel, Marcel die Biba leerde kennen in Joegoslavië en die plotseling verrast werd door haar komst naar de Keverij. Annet die haar naam veranderde in Arlet en de modeltekensessies die ik me nog kan herinneren, Wim die graag mocht blowen en zich graag wilde verdiepen in de diepere betekenis van het bestaan. Madwali die haar hoofd kaal liet scheren en bij de Bagwan ging. Steffi, die uit Duitsland kwam en nog last had van haar verleden, maar wel bijzondere projecten deed en fluit kon spelen. Jeroen van der Drift die videokunst maakte en een open haardvuur presenteerde voor een beeldbuis.

Enschede, De Keverij + een Concordiaproductie

Ja, ik kende die Keverij al omdat er een grote zaal was waar de plaatselijke toneelgroep van theater Concordia er altijd bij elkaar kwam en als toneelgroep geregisseerd werd door de bekende Nederlandse Poppenspeler Godfried Beumers die er het Pop en Spel collectief had opgericht, maar toen dus een toneelstuk over minderheden wilde gaan doen met amateurs en waar ik als kunstacademiestudent bij betrokken kon zijn als decorontwerper in een kleine decorgroep van in totaal 3 mensen. Ik deed dit samen met mijn medestudent Richard Polle en een oudere kunstenaar die ik het al eens een paar keer eerder had gedaan.

Diemen, Suriname en Hongkong

Maar nu weer even terug naar Diemen. Ik voelde me dus altijd zeer aangetrokken tot de ontstaansgeschiedenis van deze aarde. Ik was als kind altijd erg gegrepen voor andere klanken van mensen. Een klank van mensen die ik niet direct kon verstaan, maar die ik dan altijd wel graag wilde leren kennen. Zo leerde ik in het jaar 2000 een aardige collega uit China kennen. Dit was bij een grote drukkerij in Diemen en zij kwam uit de verre stad Hongkong, een naam die ik voornamelijk kende van een Chinees Restaurant uit mijn jeugd. (Schavenek in Leeuwarden) Maar deze collega was dus iemand die me liet zien dat ze waanzinnig hard kon werken. Buiten haar full-time baan bij de drukkerij, werkte ze bij haar ouders in Almere in een Chinees afhaal restaurant en maakte ze voor mij nog eens een website waar ik mijn werk kon tonen. (Zie: www.hartenkrant.scarlet.nl)

Zij heeft me toen eens uitgenodigd om lid te worden van de contactsite Friendster, een site waarmee zij ook contact onderhield met vrienden in China. Toen ik me hierbij aan had gesloten met een zeer bescheiden profiel en een sombere zwart-wit foto die ik er had geplaatst, wilde het toeval dat ik op 25 december 2005 een reactie vanuit de Filippijnen ontving door middel van een smiley tegenover die sombere foto die ik er had geplaatst en die smily werd het begin van een contact dat ik kreeg met de Filippijnen.

Maar buiten haar werd ik ook sterk aangetrokken door de Surinaamse vrouw Wonny die altijd heel lekker kon koken en iedere dag de meest verrukkelijke maaltijden wist te maken in de drukkerij waar ik werkte. Het gaf gewoon een hele speciale ervaring hoe we als medewerkers van een drukkerij uit de stad Diemen, samen aten met het hele personeel dat in de late dienst zat. Ik had altijd een heel goed contact met haar en genoot niet alleen van haar maaltijden, maar ook van haar zeer bijzondere verhalen die ze me altijd vertelde.

Vragen die ik mezelf wilde stellen

• Waarom leven wij hier op deze aarde samen met miljarden mensen die we vrijwel nooit ontmoeten?
• En waarom bleef ik nooit op maar 1 plaats wonen en waarom moest ik toch altijd die grote wereld gaan verkennen?

Ik kwam er dus achter dat we met heel veel verschillende mensen op deze wereld leven, maar dat er toch iets belangrijks bestaat dat ons met elkaar kan binden.

Dit is dus: DE LIEFDE

En dan wel te verstaan de geestelijke Liefde en niet de lichamelijke liefde die vaak alleen maar een kortstondige genotsbevrediging kent.

Iets over Bando

BANDO WIL MENSEN MEER TOT ELKAAR LATEN KOMEN. WE KUNNEN LEREN VAN ELKAAR EN EEN WEG VINDEN TOT HARMONIE . DIT DOEN WE DOOR DE HARTENKRANT, ONDERWIJS, ONDERZOEK EN THEMAPROJECTEN

Stichting Bando is opgericht in 2006.  4 verschillende vormen van kunst hebben we als gereedschap. Goede voorbeelden zijn van groot belang. De eigen wil laat ons kiezen keer op keer. Totdat we vinden waar we om zochten en ermee licht van werkelijke liefde verspreiden.

Something about Bando