KUNST TE KOOP

OPHEFFINGSUITVERKOOP VAN HANS DE GROOT

Duizenden gedichten en verhalen. Belangstelling?

Grijp nou je kans,

het is nu of nooit meer. 

Het is een lastige tijd, mijn vrouw Hannah heeft me nodig,

ik moet naar haar toe

en ga naar haar toe.

Want straks is ze er niet meer

en zit ik hier

en zij aan de andere kant van de wereld en zijn we niet bij elkaar.

Het leven zit vol obstakels en geldbelangen en drijft me tot het uiterste.

Straks ben ik alles kwijt, maar dat was al zo. Mijn 2 kinderen werden mij immers al ontnomen.

Mijn kunst is voor mijn Nederlandse vrienden en familie die er misschien nog iets om geven,

Dus is het je iets waard?

Kom het halen voordat het naar de vuilverbranding gaat.

Ik verlaat het en wel zeer spoedig.

Heb je ruimte?

Of puil jezelf ook al uit met een veel te veel aan overschot?

Dit laatste is helaas bij de meesten in NL het geval.

Nee, ik ben niet ongelukkig,

maar wil de balast kwijt die als zwre last op mij drukt,

een schuld die veel teveel voor mij is.

Ik wil dat zware juk niet meer van alle zogenaamde lieve mensen van de schone schijn.

Ik wil niet eindigen als mijn opa Ode, die uiteindelijk eindigde bij een noodopvang van misschien wel het leger des heils met vrijwel niemand op zijn begrafenis.

Slechts zijn exvrouw, (mijn oma dus) , zijn jongste dochter (die hij vaak zou hebben willen chanteren) en haar kind van een onbekende vader voor mij.

En toen ik juist de afkomst van die neef, eens mezelf hardop af had willen vragen, smeet die tante met stront in mijn gezicht, hoe durfde ik mezelf dit af te gaan vragen.

Hoe durfde iets te vermoeden?

Wat dacht ik wel niet dat ik was?

En zelfs een zeer boze neef, (haar kind) belde me toen op hoge poten op.

Laat mij maar naar mijn eigen puinhoop kijken en andere mislukkingen zeker in hun opnieuw gevonden waarden laten!

En ja natuurlijk,  zijn eigen ontrouw  tegenover zijn vrouw uit Maleisië, daar mocht ik natuurlijk niets van weten. Maar had ik toevallig wel als laatste van zijn eigen lieve moedertje doen vernemen.

Het gaat mij ook natuurlijk allemaal helemaal niets  aan en ze doen maar wat ze niet laten kunnen. En laat ze dus vooral hun eigen stront maar ruimen.

Waar haalde ik toch het gore lef vandaan om mezelf dingen af te gaan vragen van de dingen die niet kloppen? 

En misschien nog steeds weerklinkt die stem in een vreemde holle ruimte. 

Nee, daar bedank ik dus maar even voor, laat mij maar sterven als een straatmuzikant aan de andere kant van de wereld.

Als Charly Chaplin met Busten Keaten toonde in zijn geweldige film limelight. Mijn droom van de wereld die niet in werkelijke liefde wil zijn of leven , is voorbij. Die wereld hoeft niet meer voor mij. En laat de aasgieren op een vuilnisbelt dus hun gang maar gaan.